سوگواری در دهه اوّل محرّم
هر وقت امام رضا علیه السلام از محرّم سخن می گفت ، از حرمت شکنی امّت پیامبر یاد می کرد . گاه آنان را با عرب دوران جاهلیت می سنجید ؛ زیرا عرب های بت پرست هم ، حرمت ماه محرّم را پاس می داشتند ، اما امت اسلامی نه تنها حرمت را شکستند ، بلکه فراتر از آن به خاندان پیامبر به بدترین گونه جسارت کردند . آنگاه حضرت درحالی که اندوهگین بود این گونه از عاشورا یاد می کرد :
روز حسین علیه السلام ، پلک های ما را زخمی و اشکمان را جاری کرد و عزیز ما را ذلیل کرد و در سرزمین کَرب ( اندوه ) و بلا ( گرفتاری ) ، اندوه و گرفتاری برایمان به ارمغان آورد . پس تا روز قیامت ، باید گریه کنندگان بر کسی مانند حسین علیه السلام بِگریند ، که این گریه ، گناهان بزرگ را می ریزد .
پدرم ، که درودهای خدا بر او باد ، وقتی ماه محرّم می رسید ، خندان دیده نمی شد و اندوه بر او چیره می گشت تا این ده روز به پایان برسد . وقتی روز دهم می رسید ، آن روز ، روز عزا و اندوه و گریه اش بود و می فرمود (( این ، همان روزی است که حسین – که درودهای خدا بر او باد – در آن کشته شد . ( الامالی شیخ صدوق ، ص 190 ، ح 199 )